Tamara De Prest

Als kind was ik geboeid door de illustraties in sprookjesboeken en magazines. In mijn tienerjaren raakte ik begeesterd door de kunstboeken van mijn vader en tekende ik zomers lang de grootmeesters na in kleurpotlood op papier. In de sporen van Van Gogh kon je me vinden in de velden met schildersezel en verf. In mijn latere leven vond ik inspiratie bij Léon Spilliaert en Käthe Kollwitz. Het leed, de pijn, melancholie en eenzaamheid zijn thema’s die in mijn huidig werk ook voorkomen vanuit een fascinatie voor de menselijke psyche.

De patine van het theezakje, een scheur, een gat, een oneffenheid, verraadt wat het verleden was. Heel minutieus schilder ik mijn eigen realiteit, geïntrigeerd door technische moeilijkheden die door mijn perfectionisme me niet in de weg staan. Wil ik loslaten, scheur, knip, plak en spat ik een leven bijeen op een drager met een grootte van nog net niet een postkaart, totdat ik evenwicht en betekenis vind. Als kunstenaar zoek ik steeds naar het juiste medium om de boodschap zo waarheidsgetrouw over te brengen. Vind ik het niet in een visuele vorm, dan uit ik het via een conceptuele benadering. Waar tweedimensionaal werk mij beperkt om mijn verhaal volledig te vertellen, vind ik aanvulling in ruimtelijk werk vanuit een voorliefde voor antiquiteiten en rariteiten.

Mijn leergierigheid drijft me om mezelf op veel vlakken bij te scholen. Naast mijn reguliere werk onderzoek ik de mogelijkheden van fotografie, een medium waarmee ik visuele waarnemingen snel kan vastleggen. Tegelijkertijd verdiep ik me in meer doorgedreven thema’s en zie ik de weinige videografie die ik beoefen als een aanvulling op mijn schilderwerk. Ik blijf mezelf uitdagen en laat fotografie stilletjes aan binnensluipen, zodat het uiteindelijk een volwaardige rol in mijn werk kan spelen.