Tamara De Prest (1981)
Biografie
In iets meer dan tien jaar ontwikkelde ik mij van tekenaar tot multidisciplinair beeldend kunstenaar, werkend vanuit mijn atelier in Zottegem, België. In 2018 sloeg ik een nieuwe bladzijde om, met een eerste reeks schilderijen op theezakjes. Mijn fascinatie voor detail en het bijna fysiek één worden met het werk vonden hun plek op het kleine formaat.
Sindsdien vormen theezakjes het hart van mijn werk. Elk theezakje draagt sporen van gebruik: een vlek, een kreuk, een oneffenheid – kleine resten van een handeling die voorafging aan mijn ingreep. Het materiaal zelf intrigeert me: de vergankelijkheid, de fragiele textuur, maar ook de onverwachte draagkracht die het bezit.
Ik schilder met moderne technieken, meng materialen en laat me inspireren door elementen uit mijn directe omgeving. Mijn schilderijen ontstaan intuïtief, vaak als beeldcollages. Fragmenten botsen op elkaar, schuiven over elkaar heen of blijven zweven in een verstild vlak. Zo ontstaan gelaagde beelden waarin verhalen zich aandienen, maar nooit volledig prijsgegeven worden.
Collages liggen aan de oorsprong van mijn visuele storytelling en blijven een constante. Of het nu analoog of digitaal is, ik onderzoek de kracht van collage als visueel ritme en compositorisch hulpmiddel. Ook in mijn schilderijen komt deze collageachtige aanpak terug, waar eenvoud en complexiteit elkaar ontmoeten in een zorgvuldig gekozen balans.
Daarnaast onderzoek ik andere dragers en bestudeer ik klassieke olieverftechnieken. Conceptuele werken, fotografie, tekeningen, ruimtelijk werk met objets trouvés en videofragmenten krijgen op eigen momenten hun plaats binnen mijn artistieke ontwikkeling. Sommige ideeën vragen om een ander medium – een andere vorm, een ander tempo. Zo evolueert mijn werk organisch, zonder de kern te verliezen.
De beeldtaal die ik ontwikkelde, ontstond buiten de klassieke schilderopleiding. Als autodidact vond ik mijn eigen weg: kijken, onderzoeken, experimenteren. Als kind was ik gefascineerd door illustraties in sprookjesboeken en tijdschriften. In mijn tienerjaren bracht ik zomers door met het natekenen van de grootmeesters uit de kunstboeken van mijn vader. Ik stond in de velden met een ezel, in de sporen van Van Gogh. Later vond ik verwantschap bij Léon Spilliaert en Käthe Kollwitz – hun gevoeligheid, zwaarte en introspectie.
Die vroege indrukken zijn stilaan het werk binnengeslopen. Melancholie, pijn en het doorploeteren van het bestaan zijn terugkerende thema’s. Toch keren verstilling en ademruimte telkens terug, in eenvoudige beelden die een universele lading dragen.
Ik leer door te kijken. Door te maken. Door technieken uit te proberen en me te verdiepen in materiaal. Mijn werk ontstaat in de spanning tussen detail en het grote geheel, tussen wat getoond wordt en wat verborgen blijft, tussen het verhaal dat verteld wordt en dat wat slechts voelbaar is. Wat overblijft, is een beeld dat niet alles prijsgeeft – een beeld dat de toeschouwer uitnodigt om zelf verder te zoeken.
Kunstenaarsstatement
Mijn werk vertrekt vanuit de complexiteit van het mens-zijn. Kwetsbaarheid, zelfonderzoek en existentiële vragen vormen de kern, met trauma als onderlaag. In een open confrontatie met mezelf ontstaan beelden die kleine scheurtjes tonen in de oppervlakte van het alledaagse. Ze geven ruimte aan wat zich meestal aan het zicht onttrekt – niet om te verklaren, maar om het voelbaar te maken.
Via gelaagdheid en fragmentatie krijgt fragiliteit een eigen ritme. Niet als iets dat opgelost moet worden, maar als iets dat mag bestaan. De natuur, eenvoudige voorwerpen en soms een vleugje speelsheid brengen ademruimte in de zwaardere thema’s. Ze zorgen voor evenwicht en nodigen uit tot stilstand – om te kijken, en te blijven kijken.
Kun je echt loslaten wat achter je ligt? Wat blijft er over wanneer alles is weggeveegd?
In mijn werk zoek ik naar een stille eenvoud binnen ideeën die zwaar kunnen aanvoelen. Kwetsbaarheid en kracht lopen in elkaar over, zonder oordeel. Wat ik toon, komt voort uit mijn binnenwereld, maar ligt tegelijk verscholen in de materie – zodat jij misschien iets van jezelf herkent in wat ik niet letterlijk zeg.
